VOER VOOR POLITICOLOGEN 39: LINKS CYNISME TEGENOVER RECHTSE HOOP, LEF EN TROTS

 

Het zou toch normaal moeten zijn in een democratisch land dat deze vier partijleiders het voordeel van de twijfel krijgen al was het alleen maar vanwege het evenwicht man-vrouw. De twee vrouwen zijn bovendien een bewijs van emancipatie en vasthoudendheid. De mannen zijn ervaren politici. 

"Wie het roer van het schip van staat hanteert, moet slechts het algemeen belang en niet zichzelf dienen." (Erasmus, Lof der Zotheid,  1511)

Dat er een groot ongeloof rondwaart in progressieve kringen over de aanstaande rechtse, radicaal rechtse, extreem rechtse of uiterst rechtse regering - je verzint het maar - kan ik billijken. Zeker als je jezelf jaren hebt wijs gemaakt dat Wilders het allergrootste kwaad op aarde is. 

Maar dat er openlijk zoveel cynisme zou worden geëtaleerd en persoonlijke aanvallen gelanceerd is verrassend. Natuurlijk, Wilders heeft zelf met die bal gekaatst en kan hem dus terug verwachten, maar dat men zich ter linker zijde zo zou laten gaan, valt me tegen. 

Vorige regeringscoalities konden het in de ogen van economen natuurlijk ook nooit goed doen maar deze rechts-conservatieve coalitie bakt er volgens onze nationale kruideniers helemaal niks van. Het motto ‘hoop, lef en trots’, wat doet denken aan de drie katholieke deugden hoop, geloof en liefde, wordt tot een lachertje gemaakt.

Maar was het motto “Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst” van Rutte IV zoveel beter? De vorming van dat kabinet duurde maar liefst 299 dagen (bijna 10 maanden) terwijl het slechts een voortzetting van Rutte III was. Dan valt 6 maanden onderhandelen door deze coalitie best mee.

En wat te denken van het motto van het meest linkse kabinet dat Nederland ooit heeft gehad, dat van het eerste kabinet den Uyl (1973-1977): “spreiding van kennis, macht en inkomen”. Dat motto houdt progressief Nederland tot op de dag van vandaag in zijn ideologische greep. 

De spreiding van kennis is ondanks de “wetenschappelijk verantwoorde aanpak” uitgemond in gebrekkige taal en rekenvaardigheden. De spreiding van macht is uitgedraaid op een versplintering van de Tweede Kamer, handig voor de regeringsvorming. De spreiding van inkomen is uitgedraaid op een woud aan toeslagen waarin burgers de weg kwijt raken met als gevolg o.a. de beruchte toeslagenaffaire. 

De kritiek op het coalitieakkoord bevat een heel hoog  “het kan niet’ gehalte. De ingeplande 1,6 miljard minder bijdrage aan Europa kunnen ze wel op hun buik schrijven. Een meevaller van 1 miljard vanwege strenger asielbeleid kunnen ze ook wel vergeten. Een vijfde van het ambtenarenapparaat ontslaan kost geld en is eerder ook niet gelukt. De woningbouwplannen van deze malle coalitie gaan mislukken want de vorige regering lukte het ook niet. Hetzelfde geldt voor de 4 kerncentrales.

Wat al helemaal niet deugt zijn lekkere populistische maatregelen zoals het afschaffen van de verplichting een warmtepomp te kopen, terugkeer van de goedkope rode diesel, halvering van het eigen risico bedrag enz.

Maar zo vraag ik me af, is het niet het proberen waard?  Waarom mogen rechtse partijen niet eens proberen maatschappelijke problemen op te lossen? Dat veronderstellen gaat velen blijkbaar veel te ver. Eigenlijk mogen zij helemaal niet aan de macht komen, zoals een gastmeisje aan een TV praattafel zei. Ze had helemaal niet door dat de nieuwe coalitie een ruime meerderheid in Nederland vertegenwoordigt. Dat nu vind ik héél erg.

42. AMERICA LATINA. BEDEVAART NAAR SEGOVIA

De bedevaartgangers in de tuin van het Convent de San Juan de la Cruz in Segovia. Van links naar rechts: Martha, de vrouw van Alavaro, Dora, Frans Rosier, onze gids pater Sebastian van de ongeschoeide karmelieten in Segovia en Alvaro met zijn eerstgeborene Lorena. 

 

Onze gesprekken, die door Frans met een zeker wel behagen worden aanhoort, leiden tot vele zijwegen waar we nog geen pasklare antwoorden op weten. Frans stelt voor dat we onze gezamenlijke vakantie gebruiken om kennis te maken met spiritueel Spanje. 

Aangezien hij ons jaren geleden is voorgegaan, laten we ons graag door hem leiden. Hij stelt voor dat we beginnen met een bezoek aan Segovia, aan het klooster van de ongeschoeide karmelieten waar Sint Jan van het Kruis begraven ligt. De reis krijgt daardoor meteen ook het karakter van een kleine bedevaart. 

Ik ben een min of meer ervaren bedevaartganger. Mijn eerste bedevaart maakte ik rond mijn zevende jaar. Een fietsbedevaart van ongeveer anderhalf uur samen met mijn vader naar het Noord-Brabantse dorpje Zeeland. We brachten een bezoek aan de kerk gewijd aan de Heilige Cornelius. Met zijn voorspraak bij Jezus en diens Moeder Maria verricht hij wonderlijke genezingen bij kinderen. Een kinderspecialist van het eerste uur. Hij doet dit al sinds de veertiende eeuw.

Waarom we de bedevaart maakten, weet ik niet meer maar het zou   kunnen dat het diende ter genezing van mijn astma en bronchitis. Bij zulke ziektes kan enige bijstand van boven geen kwaad.

Ik herinner mij mooi weer en een volle kerk midden in het dorpje met voor de naar de kerk opgaande trappen enkele marktkramen waar je allerlei herinneringen aan de bedevaart kon kopen evenals medailles die bescherming boden tegen ziektes en andere kwade krachten.

Heeft het aan deze Heilige Cornelius gelegen of aan de stugge behandeling door gespecialiseerde artsen in het academisch ziekenhuis van Utrecht dat ik uiteindelijk grotendeels genezen ben? Ik denk het laatste. Eigenlijk was die behandeling ook een soort bedevaart. 

Een keer per maand reisde ik met moeder met de trein naar Utrecht alwaar we na een korte wandeling vanaf het station enige tijd doorbrachten in de wachtkamer. Tijd genoeg om de meegenomen broodjes met kaas op te eten. Na een uitgebreide medische, soms pijnlijke behandeling gaf een stevige zuster mij vriendelijk doch dwingend instructies voor lichaamsoefeningen en een goede lichaamshouding.   

In mijn middelbare schooltijd heb ik een bedevaart te voet gemaakt naar de wereldberoemde kathedraal van den Bosch, de standplaats van het wondere beeld van de Heilige Maagd Maria, de Moeder Gods. Er was geen speciale reden voor de bedevaart behalve dat de meimand traditioneel gewijd is aan Maria en het gezellig wandelen is met Dora, haar nicht Francien en haar vriend Nol. Zij hadden de tocht van 20 km een jaar eerder ook al gemaakt. De wandeltocht bleek een inleiding tot een gezamenlijke kampeervakantie in datzelfde jaar.

Een bedevaart naar Sint Jan van het Kruis kan daar wel bij. Voor het zover is, moeten we een pas over naar het dal waarin Segovia ligt. De pas is nog bedekt met een pak sneeuw. Alvaro vindt dat we even moeten stoppen. Hij wil zijn dochter Lorena kennis laten maken met sneeuw. 

Afdalend naar Segovia zien we het door de Romeinen aangelegde aquaduct waarmee de stad van water werd voorzien. De Romeinen waren een vooruitstrevend volkje. Dankzij hun agressieve kolonisatie politiek werd hun beschaving over heel Europa tot aan het Midden Oosten verspreid. We mogen de Romeinen wel dankbaar zijn voor hun ondernemingslust. 

Het klooster van de ongeschoeide Karmelieten ligt buitengaats op een heuvel. Kloosters liggen altijd op de mooiste plekken merkt Frans op. Dankzij Frans, zogezegd onze eigen karmeliet, krijgen we een warm onthaal in het 'Convent de San Juan de la Cruz'.  Pater Sebastian leidt ons rond, tot aan de kloostertuin toe. 

Bij het praalgraf van Jan van het Kruis krijgen we uitleg van de pater. Jan van het Kruis stierf in 1591. Volgens de gewoonte van die tijd kreeg hij een sober graf in de kapel van het klooster. Bij zijn heiligverklaring in 1675 werd hij opgegraven en gelegd in een bovengronds graf in dezelfde kapel. Het oude graf is met glas bedekt zodat je het nog kunt zien. Bij de opgraving bleek zijn lichaam na ruim 80 jaar nog zo goed als intact te zijn. 

Honderd jaar na zijn dood werd van zijn graf een echt praalgraf gemaakt. Ik weet niet of Jan zelf daar gelukkig mee is. Uit zijn levensverhaal, gedichten en geschriften blijkt niet dat hij uit was op wereldlijke pracht en praal. Het was een geestelijk levend man. Maar sinds hij heilig is verklaard en ook nog eens kerkleraar sinds 1927 ('Doctor de la Iglesia') is er niet meer aan te ontkomen. De wereld moet kunnen zien hoe belangrijk hij is voor de Roomse kerk en het geloof.

Terwijl we daar eerbiedig en enigszins ongemakkelijk staan komt Frans met een verrassing.

IS JOOST KLEIN SLACHTOFFER VAN RUSSISCH COMPLOT?

Een fotocollage van petrus.

 

De uitschakeling van Joost Klein met zijn liedje Europapa is geen toeval. Alles wijst op de hand van Putjinski. De Zweedse cameravrouw heeft gehandeld in opdracht van een mantelorganisatie van de Russische geheime dienst.

Het is een fantastisch succes geworden. Het songfestival dat Europa zogezegd moet verbinden, wat natuurlijk klinklare onzin is maar alles mag en kan bij de media, is uitgelopen op een fikse ruzie met kater. 

Het begon met de aanvallen op de Israëlische deelneemster. De veiligheid van haar en de andere deelneemster kwam daardoor zwaar in het geding. Mensen met een langer geheugen dan dat van de demonstranten in Malmö zullen zich de Olympische Spelen van 1972 in Berlijn herinneren waarbij door gijzelneming van een Palestijns Commando  11 Israëlische deelnemers aan de Spelen werden vermoord.

Om dergelijke toestanden te vermijden werden draconische veiligheidsmaatregelen genomen met zwaar bewapende politie en militairen. Het zangfeestje kon doorgaan maar niet zonder een nare smaak in de mond te krijgen. 

Een journalist vroeg de Israëlische deelneemster of zij met haar aanwezigheid de andere deelneemsters niet in gevaar bracht. Prachtig toch, niet de bedreigers krijgen de schuld maar de bedreigde. Het zijn altijd de joden, wie anders?

Waarom Klein zich met die kwestie openlijk bemoeide is niet duidelijk. Vond hij dat de kwalijke journalist gelijk had of juist niet? 

 

Zijn optreden op de persconferentie moet Putjinski op het geniale idee gebracht hebben om met Klein een incident te scheppen, liefst met een vrouw. Het bleek een fluitje van een cent om een Zweedse met wie weet een Russische achtergrond, voor het ideetje te winnen.

Hup daar ging Onze Joost de boot in en met hem het halve festijn. Nederland geeft nog wel punten maar niet voor de camera tot grote teleurstelling van de burgemeester van Leeuwarden. Het feestje was definitief naar de maan. 

Het Europafeest had niet betere kunnen mislukken. Opnieuw is Europa verdeeld. Ik ben benieuwd wat ze in Rusland nog in petto hebben voor de Europese verkiezingen.

EEN HÉÉL ANDER GELUID: DE KLEINE IJSTIJD IS BEGONNEN.

Het Maunderminimum is de naam die aan een periode (1645 tot 1715) wordt gegeven waarin buitengewoon weinig zonnevlekken te zien waren. De periode is vernoemd naar de astronomen Edward en Annie Maunder, die de ontdekking deden toen zij verslagen uit die tijd bestudeerden. In een periode van 30 jaar werden bijvoorbeeld maar 50 zonnevlekken waargenomen, terwijl dat normaal tussen de 40.000 en 50.000 zijn.

Wetenschappers hebben een sterk vermoeden dat het klimaat op Aarde beïnvloed wordt door het aantal zonnevlekken. Het Maunderminimum dat optrad tussen 1645 en 1715 viel op een van de dieptepunten van de zogenaamde "Kleine IJstijd", zo genoemd omdat in deze periode zeer veel koude winters gerapporteerd werden. De zonnevlekkencyclus is onder andere terug te zien in de jaartallen dat de Elfstedentocht verreden is.

Astrofysicus professor Valentina Zharkova waarschuwt voor de komst van een kleine ijstijd. Nee, dit is geen misleidend bericht van een Russische trol om verwarring te zaaien in Europa. Zharkova is geboren in Oekraïne. Ze studeerde af in wiskunde aan de Universiteit van Kiev en promoveerde aan het Main Astronomical Observatory. Sinds 1992 heeft ze onderzoek gedaan aan verschillende Britse universiteiten. Sinds 2013 is zij hoogleraar wiskunde aan de Northumbria University. Haar onderzoek richt zich op de zon.

De zon speelt volgens haar een grotere rol in de klimaatverandering dan CO2. Ze verwacht voor de komende dertig jaar een koudere periode, in wezen een kleine ijstijd, omdat de activiteit van de zon verzwakt. Ze ontkent de klimaatverandering niet maar verschilt op grond van haar waarnemingen van mening over de oorzaken en de aard van de verandering.

Zij verwacht als gevolg van de veranderde zonactiviteit de temperatuur op aarde met 1 graad gemiddeld zal dalen in plaats van stijgen zoals algemeen wordt beweerd. Minder zonnestraling betekent minder warmte. Volgens Zharkova vindt zo’n verandering elke 350-400 jaar plaats, Denk maar aan het zogeheten Maunder minimum (1645-1715) toen het weer in Europa veel kouder werd. In die periode bevroren rivieren en kanalen dicht.

Over CO2 zegt ze dat de stijging van het CO2 niveau in de atmosfeer een goede zaak is. “We hoeven CO2 niet te verwijderen omdat we er eigenlijk meer van nodig zouden hebben. Het is voedsel voor planten om zuurstof voor ons te produceren. De mensen die zeggen dat CO2 slecht is, zijn duidelijk niet zo goed opgeleid aan de universiteit of waar ze ook hebben gestudeerd. Alleen ongeschoolde mensen kunnen zulke absurde praatjes verzinnen dat CO2 uit de lucht moet worden gehaald”

Ze maakt zich ernstig zorgen over de toekomstige energie voorziening. Door de afnemende zonneactiviteit die sinds 2020 waarneembaar is begonnen, zullen de zonnepanelen minder energie produceren. Kouder weer zal ook de windenergie onder druk zetten als gevolg van windturbines die bevriezen en afslaan.

Een andere zorg is de voedselproductie die onder druk komt te staan naarmate het kouder wordt en de oogsten minder opbrengen. “Dit betekent dat er in Zuid-Europa of zelfs in Afrika betere omstandigheden voor de voedselproductie zullen moeten worden gezocht. In het noorden is meer energie nodig om voedsel te produceren, huizen te verwarmen en voor alle andere activiteiten.”

De koude periode is slechts een onderbreking van een langjarige cyclus van opwarming doordat de zon als gevolg van de aantrekkingskracht tussen de planeten de zon dichter bij de aarde zal komen te staan. Volgens Zharkova duurt deze zonnecyclus 2.100-2.300 jaar en staat deze bekend als Hallstatt’s cyclus van veranderingen in de zonnestraling, gemeten in het Holoceen door veel onderzoekers op basis van de overvloed aan isotoop C14 in de terrestrische biomassa. 

De huidige cyclus zal rond het jaar 2600 eindigen, en hoewel er in deze periode opnieuw een lage periode van zonneactiviteit (2375-2415), zal zijn, waarin het weer kouder zal zijn, zal er in de loop van de tijd een gestage opwarming plaatsvinden. Op basis van haar berekeningen schat Zharkova een temperatuurstijging van 3,5ºC in 2600. 

Lees het hele artikel HIER

VOER VOOR POLITICOLOGEN 38. GAZAHOOLIGANS

 

Ontruiming door de ME van het bezette Binnengasthuisterrein van de Universiteit van Amsterdam. Het geheel geeft de vreugdeloze aanblik zoals we die kennen van slagvelden van voetbalhooligans. Deze keer zijn het geen voetbalfans maar studenten, de toekomstige bloem der natie.

Stel je voor dat een paar honderd voetbalhooligans hun clubgebouw zouden bezetten omdat ze vinden dat hun club moet winnen. Om hun gelijk te halen, breken ze stenen uit de straten, richten barricades op met het meubilair van hun clubhuis en maken er voor de rest een varkenskot van. Zou er dan lang gewacht worden met een aangifte bij de politie zodat de ME kan ingrijpen?

Ik denk het niet. Hoe anders gaat het toen aan de Universiteit van Amsterdam waar gemaskerde Gaza hooligans een universiteitsgebouw bezetten en vernielen. In plaats van aangifte te doen gaat het bestuur in gesprek met de hooligans, zogenaamd een dialoog om hun ruimte te geven voor hun goed bedoelde idealen. Ze gaan daarbij zover dat ze spreken met deels onbekende en gemaskerde hooligans. Notabene in het Engels. 

Het bestuur beseft niet dat ze de boksbal is voor het ongenoegen van studenten die daar geen genoeg van krijgen. Aan de democratische instellingen op de universiteit hebben ze lak, anders zouden ze niet zo tekeer gaan.  Dat die bestuurders dat niet zien en daar geen strategie voor hebben, maakt hun onbekwaam voor bestuur.  Ze kunnen maar het beste vertrekken met de Rector Magnificus voorop. 

Na veel bestuurlijk gehannes wordt er toch aangifte gedaan. Ondertussen was de boel danig uit hand gelopen. Zachte heelmeesters maken nu eenmaal stinkende wonden. 

En dan de docenten. Die zijn waarschijnlijk nog opgegroeid met de idee dat mensenrechten betekent dat je altijd en overal je zin krijgt. Mensenrechten zijn vrij vertaald “Dikke-Ik” rechten. Dan valt het wel erg tegen dat je met je “Dikke-Ik” rekening moet houden met de universitaire gemeenschap en de samenleving.

Gelukkig is daar nog altijd het slachtofferschap, de strategie van alle verliezers om toch nog gelijk te krijgen. Universiteitsbestuur en politie zouden de studenten onnodig wreed en onheus behandeld hebben. Dit is gezeur uit een kinderdagverblijf voor volwassenen. 

Deze docenten kunnen maar het beter de eer aan zichzelf houden en hun goudgerande baantje opgeven, willen ze niet hun verdere leven te schande staan. Dan brengen ze meteen ook een klein offer voor Gaza.

STILLEVEN NO.4

petrus nelissen, 'Stilleven No.4, olieverf op doek, 60x60 cm, 2024

 

41. AMERICA LATINA. NOORD AMERIKA DE GROTE BEMOEIAL

Mijn Colombiaanse vriend Alvaro poseert in de besneeuwde bergen van Segovia (april 1974)

Hoe leg ik aan Alvaro uit dat de Bommelverhalen net zoveel zeggen over Nederland als de geschiedenis van de familie Buendia in “Honderd Jaar Eenzaamheid” over Colombia? Waar zitten de verschillen en waar de overeenkomsten? 

Om te beginnen mankeert het me aan voldoende kennis van het Spaans. Ik kom een eind, maar niet ver genoeg om Alvaro een afgetekend beeld te geven van onze samenleving met bijpassend verhaal en uitleg.

Neem nou de figuur van Grootgrut uit Rommeldam. Hij is de klassieke Nederlandse kruidenier, beleefd, zuinigjes en op zijn woorden en centen passend. Lopen er in Colombia ook zulke figuren rond? Is een hoofdfiguur als Bommel, een parvenu zoals de adelijke Canteclaer vaststelt, maar die wel goede bedoelingen heeft met de verdrukte mens, is die denkbaar in Colombia?

Onze werelden zijn zo verschillend dat het haast ondoenlijk is om er een brug tussen te slaan. Je kunt je wijs maken dat we allemaal wereldburgers zijn maar dat is lang niet genoeg om elkaars werelden daadwerkelijk te begrijpen. 

Alvaro kent mijn wereld alleen van horen zeggen, van Frans, mij en andere Nederlanders die hij heeft ontmoet. Frans respecteert hij vanuit de grond van zijn hart vanwege diens medemenselijkheid en begrip voor hem en zijn volk. 

Maar Frans is nu net niet wat je een doorsnee Nederlander kunt noemen. Hij is een bereisde Roel, fysiek maar vooral geestelijk. Hij is geen toerist die alles gezien moet hebben en dan meent de wereld te kennen. Dat is natuurlijk grote onzin. Hij heeft mensen van alle rangen en standen, maar vooral gewone mensen, gezien en naar ze geluisterd. Hij heeft de menselijke tekortkomingen van dichtbij leren kennen en aanvaarden. Hij is genereus voor mensen en tegelijk relativerend. 

Voor Frans zijn mensen als het ware kleine zondaars die er in hun ogen er het beste van proberen te maken. Voor Alvaro en mij is de wereld nog maakbaar als je er maar hard genoeg aan trekt. De vraag is naar welke kant?  Als het aan Alvaro ligt in ieder geval niet de kant van New York en Amerika op, veel te materialistisch en te weinig spiritueel. 

Teveel materiële verleidingen van het kapitalisme waardoor "het hebben" het wint van "het zijn". Een euvel waar ik me bewust van ben geworden op de universiteit maar niet in de mate waarin Alvaro het schildert. Ik ben dan ook nog nooit in New York of elders in Amerika geweest.

De Amerikaanse macht en overvloed maakt indruk, misschien dat we daarom vinden dat Amerika te materialistisch is of is het daadwerkelijk een plat materialistisch land? Moeilijk te zeggen als je het land niet kent. Je eigen cultuur ophemelen is zo moeilijk niet maar of dat helpt om de ander te begrijpen? 

Hoe je het ook keert of wendt, zonder Amerikaans ingrijpen zouden we misschien nog in een wereld van Duitse rassenwaan leven. Stel je voor, een Europa ondergedompeld in het Nazisme met zijn ongebreidelde moordlust. Je gruwt al bij het denkbeeld. Mede dankzij de Amerikanen leven we nu in een min of meer verenigd Europa, geen oorlog meer tussen Europese grootmachten Duitsland, Frankrijk en Engeland. 

Alvaro kijkt daar aan de andere kant van de oceaan heel anders tegenaan. Voor hem is Amerika geen grote broer maar een bemoeial die telkens ingrijpt, soms met geweld, in hun samenleving. Die de verandering gen ten goede voor de armen en uitgebuiten tegen houden. Amerika is voor hem de Grote Bemoeial, de nieuwe kolonisator ook al bedoelen ze het goed. Ze zijn Olivier B. Bommel in het groot. Veel geld en goede bedoelingen maar begrijpen hoe het zit, doen ze niet.  

Het is waar dat de Amerikanen zijn en mijn wereld domineren. Neem nou mijn studie sociologie en politicologie aan de katholieke universiteit van Nijmegen. Bijna alle wetenschappelijke litteratuur is van Amerikaanse bodem. Je kunt je afvragen waar onze eigen inbreng blijft? Is die er nog wel of zijn we overgeleverd aan Amerika? 

Koloniseert Amerika ook ons langs de weg van de wetenschap of is dat een achterhaalde -negentiende eeuwse - gedachtengang? Is het gedaan met nationale culturen? Worden we een grote Europese cultuur of zelfs wereldcultuur? Als het aan Alvaro ligt zeker niet en ook ik heb mijn twijfels.