HET MELANOOM

Het flebitisspuitje tegen klontering van het bloed wordt met zachte en vriendelijke hand gegeven.

Vijf jaar geleden werd door de huidarts een verdachte huidvlek op mijn rug gevonden. Ze zou het opsturen voor nader onderzoek. Op het volgende consult, 2 weken later, zei ze dat ze vervelend nieuws had. Ik keek haar verbaasd aan. Ik was het verdachte vlekje volledig vergeten. Het was kwadaardig en ik moest het dus maar vlug laten weghalen. Zo gezegd, zo gedaan. In een mum van tijd had ik een afspraak in het Leuvense Ziekenhuis alwaar de vlek met enkele centimeters er omheen door gezellig kletsende jonge meiden vakkundig werd weg gesneden.

Dat was dat. Wel moest ik voortaan jaarlijks in Leuven op controle komen. Halverwege het jaar moest ik op controle gaan bij mijn huidarts in mijn eigen woonplaats. Toevallig viel de grote controle in het ziekenhuis telkens aan het begin van het nieuwe jaar. Zodoende begon ik de jaren daarna telkens op geruststellende wijze. Er werd namelijk niks ongewoons gevonden. Totdat 2 jaar geleden, bij de jaarlijkse controle in het Leuvense Gasthuis, in het littekenweefsel van de weggesneden vlek een ongerechtigheid werd aangetroffen. Was het goed of kwaadaardig? Na overleg werd besloten om het maar meteen weg te snijden. Aldus geschiedde, opnieuw door 2 vakkundige meiden. Een week later werd me telefonisch meegedeeld dat het een goedaardig gezwel was geweest. Geheel gerustgesteld ging ik weer verder met mijn leven.

Begin dit jaar ging ik opnieuw in het volste vertrouwen naar de jaarlijkse controlebeurt in Leuven. Maar deze keer was het nieuwe jaar me minder goed gezind. Er werd een melanoom aangetroffen in mijn linker okselklieren. De toeziende professor kwam me zelf vertellen dat ik het meteen operatief moest laten verwijderen. Met mijn voorafgaande ziektebeeld was dit hoogst waarschijnlijk een melanoom, d.w.z. een kwadaardige tumor. Ik was beteuterd. Wat is dat nu? De daarop volgende uitleg over de operationele ingreep vond ik niet geruststellend: een moeilijke plek, er zouden huidzenuwen moeten worden doorgesneden en ik zou ongeveer 2 weken met een drain lopen want er komt bij zo'n operatie nogal veel vocht vrij.

Voor de patiënten ter been is er koffie om de hoek in een zaaltje waar je kunt lezen en praten met lotgenoten.

De assistent stelde voor om zo spoedig mogelijk voorafgaand aan de operatie een gecombineerde PET/CT scan te laten maken om te zien of er nog meer tumoren in mijn lichaam zaten. Binnen een week zat ik weer in Leuven. De scan nam ongeveer 2 uur in beslag o.a. vanwege de benodigde inspuiting met een vloeistof waarin een heel kleine dosis uranium zit. Ik moest denken aan het horloge uit mijn middelbare schooltijd. Dat had met uranium verrijkte groen lichtgevende wijzers zodat ik ook in het donker voortaan zou weten hoe laat het was. Nu, straks zou ik ook weten hoe laat het was. De uitslag van de scan donderdag daarna was geruststellend. Het kwaad bleef beperkt tot de al vastgestelde melanoom in de klieren van de linker oksel.

Nu dan de operatie. Die volgde binnen 10 dagen op de oncologische afdeling te Leuven. Een en ander werd vlot telefonisch geregeld. De opname verliep uiterst soepel telkens begeleid door vriendelijke verpleegsters. De operatie de volgende dag ging ook al gemakkelijk. Voorafgaand had ik nog een gesprek met de professor. Het was een aangenaam gesprek over de operatie en het vervolg daarvan. Ik werd op woensdag geopereerd. De genezing verliep zo voorspoedig dat ik tot mijn grote verrassing en die van mijn vrouw, de vrijdagavond alweer naar huis mocht. Weliswaar met een drain maar dat mocht niet hinderen.

Het kleine zakflaconnetje met het vocht uit de wond, een redon geheten, hing in een klein wit zakje dat ik als een schoudertasje om had. De arm was nog pijnlijk maar voor de rest ging het wel. Vanaf de zaterdag kwam elke dag een verpleegster thuis langs om de wond te verzorgen, een spuitje te geven tegen klontering van het bloed, de hoeveelheid vocht in het flesje te noteren en indien nodig het flesje te vervangen.

Ik loop nu een week met mijn drain en ik heb net in het ziekenhuis te horen gekregen dat het nog wel een week zal duren. De professor wist me te vertellen dat 2 klieren waren aangetast. Over 3 weken hopen ze wat meer te weten over de aard van de tumor. Dan zullen ze me ook kunnen vertellen of er nog verdere behandelingen nodig zijn. Voorlopig is er niets aan de hand en kan ik dus – godzijdank- weer verder met mijn leven.